Pichilemu, een Costa del Sol van Chili.

Pichilemu,

Valparaiso ligt al weer achterons.

Via een kustweg zijn we naar San Antonio gereden. Onderweg hebben we Island Negra bezocht. Dit is de naam van een rotsige klif 50 km ten zuiden van Valparaiso. Hier staat het meest bezochte huis van de dichter Pablo Neruda. Tegenwoordig is het Museo Neruda. Een huis door de dichter zelf gebouwd en vol  met zijn diverse verzamelingen: boegbeelden, insecten, schelpen, gekleurd glas, maskers enz.

Daarna hebben we Mariete in San Antonio op de bus gezet. Zij ging weer terug naar huis. En wij zijn de volgende dag door gereden over een prachtige weg door het kustgebergte. Onderweg hebben we nog een museum bezocht.

Toen we aankwamen was er niemand te zien. Het hek was dicht, maar niet op slot….Ik ben toch maar even op zoek gegaan naar iemand. Die ging snel een ander roepen en….. die persoon ging bellen…... Na een poosje kwam de persoon, die ons een rondleiding ging geven …… En dit werd natuurlijk in het Spaans…. Jos mompelde nog:….. waar begin je aan?  Maar ik dacht waarom niet? Met de beelden van het museum, wat Spaans en gebarentaal begreep ik best veel….. J

 Het park was  vanaf 1625 van de jezuïeten geweest en was 54000 ha groot geweest. Het is nu eigendom van de Chileense overheid. En deze oude estancia, een soort grote boerderij, was  in oude staat terug gebracht. En wat heel vreemd voor mij was, dat er een levensgroot portret van Pinochet hing….. ????  …….En er was een heel mooi park  van 22 ha bij met verschillende bomen. Er stonden palmbomen van wel 500 jaar oud. Bomen uit de Himalaya, Mexico.

Daarna zijn we doorgereden naar de badplaats Pichilemu……We konden onze ogen niet geloven……... Wat een mensen, hotels,  restaurantjes, kraampjes enz.

Vanmorgen ben ik gaan wandelen langs het strand( zwart zand). De mensen zitten, liggen vlak langs de waterkant… Of staan in het water te wachten op de hoge golven, waar ze induiken, op surfen of……. hard voor wegrennen.

Pichilemu heeft hele hoge golven, die op Haïti na, de hoogst van de wereld schijnen te zijn. Dus voor surfers, die hier in grote getalen aanwezig zijn,  een waar parardijs.

Ook heb ik gekeken hoe de vissers hun boten, vol met vis, door die hoge branding heen brachten. Op het laatst sleepte een tractor de boten het strand op. Daarna kwamen ervan alle kanten mensen aanlopen om de vers gevangen vis te kopen: 8 vissen, ik denk met een gewicht van wel een kilo, en dat voor nog…… geen euro.

 Daarna zijn we een rondtocht gaan maken met de auto. We kwamen langs zoutveldjes, waar de mannen op hun blote voeten in aan het werk waren. En…. in een dorpje waar graan werd gedorst door een hele groep mensen. Er was één dorstmachine. En diverse mensen hadden hun graan hierna toegebracht. En met elkaar deden ze dit stoffige werk in de brandende zon. Maar…. er werd ook hard gelachen en hadden ze veel plezier.  Oud en jong hielpen mee.

Nu zijn we weer in ons hosteria en gaan we straks een lekker visje eten……

Ina